Bloedtests: definitie, belang, gebruik en typen

De bloedtest is een diagnostische procedure die wordt uitgevoerd op het bloed voor ziektediagnose, gezondheidsmonitoring en om de werkzaamheid van de behandeling te beoordelen. Het bloed wordt verzameld uit de perifere aderen door een vingerprik of een injectienaald en wordt onderworpen aan verschillende soorten bloedtesten. Bloedtesten zijn belangrijk voor artsen om mogelijke problemen te vinden, de test geeft mensen een beter overzicht van hun gezondheid en daar zijn veel toepassingen voor bloedtesten.

Bloedtesten is een bruikbaar Tool voor het diagnosticeren van ziekten en regelmatige gezondheidsbewaking. De bloedtesten zoals leverfunctietests en nierfunctietests helpen artsen om de gezondheidstoestand van verschillende organen te beoordelen. Sommige bloedtestresultaten helpen artsen te zien hoe het behandelingsregime werkt. Er zijn verschillende bloedonderzoek beschikbaar, die, alleen of in combinatie met andere tests, de zorgaanbieders in hun werk helpen.

Wat zijn bloedtesten?

Bloedtesten verwijst naar de analyse van dingen die in uw bloed worden gevonden. De rode vloeistof (bloed) die in de vaten stroomt, is betrokken bij bijna alle lichaamsfuncties. Verschillende chemicaliën geproduceerd in het lichaam, de oorzakelijke middelen van bacteriële, virale, parasitaire en schimmelinfecties en hun antigenen, enz. Binnen het bloed. De dynamiek van bloed, d.w.z. het aantal aandeel verschillende soorten bloedcellen en de vormen van deze cellen, veranderen ook wanneer er iets mis is in het lichaam. De bloedtesten detecteren al deze veranderingen en de bloedtestresultaten stellen de artsen in staat om beslissingen te nemen met betrekking tot diagnose, behandeling en prognose.

Wat is bloedwerk?

Bloedwerk is het wetenschappelijk onderzoek van bloedmonsters voor ziektediagnose en gezondheidsmonitoring. Bloed is net als het transportsysteem van een stad. Alles wat in en uit de stad gaat, gaat door dit systeem. Verschillende soorten bloedcellen zijn net als voertuigen die op de wegen bewegen. Bloed vormt bijna 10% van het volwassen lichaamsgewicht en bloedcellen zijn de meest voorkomende cellen in het lichaam. 

Bloed heeft veel functie in het lichaam. Het transporteert zuurstof van de longen naar alle lichaamsdelen en verwijdert de afvalgassen (koolstofdioxide) uit het lichaam. Hemoglobine, een roodgekleurd pigment op de rode bloedcellen, is hiervoor gespecialiseerd. Het bloed absorbeert voedingsstoffen van het spijsverteringssysteem en transporteert ze naar alle lichaamscellen. Het verdedigt het lichaam tegen ziektekiemen. De witte cellen in het lichaam zijn de soldaten die indringers bestrijden en ze doden. Als reactie op de gecompliceerde infecties differentiëren deze witte cellen in verschillende gespecialiseerde cellen voor een beter gevecht. Sommige bloedcellen (B -lymfocyten) produceren antilichamen die belangrijk zijn voor het verdedigingssysteem van het lichaam, terwijl andere (bijv. Lymfocyten, macrofagen, neutrofielen, enz.) De kiemen doden door ze over te dragen. Het is een hardloopreservoir met vitamines, glucose, vetmoleculen (bijv. Cholesterol), water (bijna 50%2 van bloed is water), zouten, hormonen, verschillende enzymen, eiwitten (albumine, globuline, fibrinogeen), verschillende voedingsstoffen en de stikstofafvalverbindingen en is betrokken bij de homeostase van deze stoffen. 

Het helpt bij het genezingsproces. Sommige bloedcellen (de bloedplaatjes) vormen bijvoorbeeld een stolsel op de plaats van de wond en stoppen het bloeden.  Het helpt stikstofafvalproducten uit het lichaam te verwijderen, omdat het de afvalproducten in de lever en nier brengt, waar ze worden verwijderd.  Het helpt om de lichaamstemperatuur te behouden. De verdamping van water uit de bloedvaten en hun samentrekking en expansie helpen bij thermoregulatie. 

Waarom zijn bloedtesten belangrijk? 

Bloedtest is belangrijk omdat verschillende soorten bloedtesten nuttig zijn voor verschillende doeleinden. In grote lijnen worden ze gebruikt voor ziektediagnose, om het functioneren van verschillende lichaamsorganen te controleren en de progressie van een behandelplan te volgen. Bloedtests worden uitgevoerd wanneer dat nodig is en zijn opgenomen in het jaarlijkse gezondheidsmonitoringprogramma. 

Bloedcultuurtests detecteren de aanwezigheid van ziektekiemen in het bloed. De antigeen -tests detecteren de aanwezigheid van bacteriën/virale antigenen en de antilichaamtests detecteren de aanwezigheid van verschillende antilichamen geproduceerd in reactie op de antigenen. Deze tests tonen ook de effectiviteit van de immuunrespons. De niveau -tests volgen de niveaus van verschillende bloedmoleculen, bijvoorbeeld cholesterol, glucose, eiwitten, enz. In het bloed.  Bloedcellentests (bijv. CBC) bepalen de tellingen van verschillende cellen in het bloed. De biomarker -tests detecteren de aanwezigheid van verschillende biomarkers in het bloed, bijvoorbeeld de biomarkers die verband houden met de gezondheid van het hart. Het lipidenprofiel toont de niveaus van triglyceriden, totale lipiden en cholesterol in het bloed. De coagulatie- en stollingstests tonen het functioneren van bloedplaatjes, stollingsfactoren en sommige erfelijke stollingsstoornissen. Tests voor voedingsstoffen detecteren de tekortkomingen van essentiële voedingsstoffen, bijvoorbeeld mineralen en vitamines. De enzymtests detecteren de niveaus van verschillende enzymen in het lichaam. 

Wat zijn het gebruik van bloedtesten?

Bloedtests zijn nuttig voor verschillende doeleinden. De bloedanalyse biedt de eenvoudigste manier om toegang te krijgen tot de algehele gezondheidstoestand. Het bloedonderzoek helpt de functies van verschillende lichaamsorganen te volgen, door voedingstekorten te diagnosticeren, toegang te krijgen tot de gezondheid van het immuunsysteem en de effectiviteit van een behandelplan te beoordelen, enz. De zorgverlener kan vragen om bloedtesten om de algemene gezondheidstoestand te beoordelen . 

Wat zijn de verschillende soorten bloedtesten?

Hieronder worden de verschillende soorten bloedtest vermeld. 

• Vloeibare paneel: deze test detecteert de niveaus van cholesterol en triglyceriden in het bloed.
• Uitgebreide metabole panel: deze tests detecteren markers geassocieerd met metabolisme, bijvoorbeeld bloedeiwitten, mineralen, bloedglucose etc. 
• Basic Metabolic Panel: het is een kortere versie van het uitgebreide metabole panel en bevat niet de leverfunctietests. 
• Volledig bloedtelling: het bewaakt de tellingen van verschillende bloedcellen, bijvoorbeeld erytrocyten, bloedplaatjes en leukocyten.
• Schildklierpaneel: het detecteert de niveaus van schildklierhormonen T3, T4 NAD TSH en helpt bij het diagnosticeren van hypothyreoïdie en hyperthyreoïdie. 
• C-reactieve eiwittest: het detecteert de aanwezigheid van C-reactief eiwit (CRP) geproduceerd in reactie op elke ontstekingsinfectie in het lichaam. 
• Cardiale biomarkers: deze tests detecteren verschillende biomarkers die zijn vrijgegeven in reactie op een nadelige cardiovasculair gezondheidsevenement.
• Coagulatiepaneel: deze tests detecteren verschillende factoren die betrokken zijn bij het stolling en helpen bij het diagnosticeren van stollingsziekten. 
• Bloedstollingstests: deze tests detecteren verschillende bloedeiwitten die betrokken zijn bij bloedstolling. 
• Seksueel overdraagbare infectietests: deze tests diagnosticeren seksueel overdraagbare infecties, bijvoorbeeld syfilis, gonorroe en trichomoniasis. 
• DHEA-Sulfate Serum-test: deze bloedtest detecteert het niveau van DHEA-sulfaat in het bloed en bewaakt de gezondheid van de bijnier. 
• Bloedzymtesten: deze tests detecteren het niveau van verschillende enzymen in het bloed. 

1. Lipidepaneel

Het lipidepaneel van lipidenprofiel omvat verschillende tests die de niveaus van lipiden in het bloed detecteren. Deze tests meten de niveaus van cholesterols en triglyceriden in het bloed, die belangrijke risicofactoren zijn voor hart- en vaatziekten. Artsen gebruiken deze tests voor volwassenen en kinderen om het risico op hart- en vaatziekten te bepalen en patiënten te adviseren over gezondheidszorg en diëten. Verschillende varianten van deze test zijn beschikbaar, bijvoorbeeld het vasten- en niet-fasterende lipideprofiel, lipidetest, cholesterolpaneel en coronair risicopaneel. 

Verschillende soorten tests in het lipidenpaneel worden gebruikt om verschillende soorten vetten te meten. Bijvoorbeeld, 

Triglyceridetest: Triglyceriden zijn de vetmoleculen die in het bloed worden gevonden, en hun overmatige aanwezigheid zou een verhoogd risico op cardiovasculaire gezondheidsproblemen betekenen. Het triglyceride niveau In het bloed moet minder zijn dan 150 mg/ dl.

Totaal cholesterol: Deze test meet de som van alle cholesterol in het bloed. Het totale cholesterol in het bloed zou moeten zijn minder dan 200 mg/ dl. 

LDL -cholesterol: LDL-cholesterol betekent lipoproteïne met lage dichtheid en weerspiegelt het slechte cholesterol in het bloed. De accumulatie kan gevaarlijk zijn. Het LDL -cholesterol in het bloed zou moeten zijn minder dan 100 mg/ dl. 

HDL -cholesterol: HDL-cholesterol betekent lipoproteïne met hoge dichtheid. Het is een goed cholesterol omdat het lichaam het vereist voor verschillende functies. De HDL -cholesterol in het bloed zou moeten zijn minder dan 40 mg/ dl. 

VLDL -cholesterol betekent lipoproteïne met een zeer lage dichtheid en de niveaus zijn lager dan de andere cholesterols. Het normale niveau zou minder moeten zijn dan 30 mg/ dl. De hogere niveaus tijdens het vastengemiddelde hypercholesterolemie. 

Naast het monitoren van het risico op hart- en vaatziekten, vertellen deze tests ook de artsen over de gezondheid van de lever. De interpretatie van resultaten in het werk van de arts hangt af van verschillende factoren, bijvoorbeeld leeftijd, gezondheidsstatus, geslacht, zwangerschap en borstvoeding, aanwezigheid van aanbiedingsziekten, enz. 

De testenfrequentie is variabel. Alle volwassenen moeten cholesterol elke 4-6 jaar regelmatig controleren.  Het interval kan worden verlaagd tot 1-2 jaar voor mannen 45-65 jaar oud en vrouwen van 55-65 jaar oud. Sommige voorwaarden, bijvoorbeeld blootstelling aan hartfactoren, vereisen jaarlijkse of zelfs robuustere screening.

2. Uitgebreide metabole paneel

Het uitgebreide metabolische paneel is een uitgebreid testpaneel dat 14 parameters bestrijkt met betrekking tot het metabolisme, bijvoorbeeld de niveaus van belangrijke enzymen, essentiële voedingsstoffen en de enzymen gekoppeld aan nier- en leverfuncties. Al deze 14 parameters bieden de arts informatie over het algemene fysieke welzijn. De CMP wordt om de volgende redenen aanbevolen;

• Diagnose van verschillende gezondheidsproblemen, bijvoorbeeld diabetes, voedingstekorten, lever- en nierproblemen, enz. 
• Regelmatige screening van verschillende gezondheidsproblemen in vroege stadia. 

Laten we de verschillende parameters in dit profiel bekijken en wat de normale waarden van deze parameters zouden moeten zijn.

Alanine Aminotransferase (ALT): Alt is een enzym dat in de lever wordt geproduceerd. De niveaus worden verhoogd als reactie op leverschade. Verschillende laboratoria gebruiken verschillende referentiewaarden, maar het algemeen geciteerde bereik is 5-40 U/ L, met kleine variaties in beide geslachten. Sommige bronnen overwegen tot 55 IU/ L om normaal te zijn.

Albumine is een eiwit geproduceerd door de lever en wordt gevonden in het bloed. Het helpt bij het transport van moleculen en handhaaft ook de osmotische balans van het bloed. Zijn normaal bereik is 3,5-4 g /dl (35-40 g /l). 

Alkalische fosfatase (ALP): Dit enzym wordt overal in het lichaam gevonden, maar is geconcentreerd in de botten en de lever. Zijn normaal bereik is 36-150 U/ L. 

Bilirubine: Het is een geel-gekleurd afvalproduct van de afbraak van rode bloedcellen. De hoge niveaus betekenen een overmatige afbraak van rode bloedcellen.  De normaal bereik van totaal bilirubine en geconjugeerde bilirubine (direct) in het bloed is 0,3-1,2 mg/ dl en 0-0,3 mg/ dl.

Aspartaat aminotransferase (AST): Dit hormoon wordt gevonden in de lever en vele andere lichaamsweefsels. Zijn normaal niveau moet minder zijn dan 35 U/ L. 

Bloedureumstikstof (broodje): Het is een afvalproduct dat wordt uitgescheiden door de nieren, en de niveaus worden gebruikt om de niergezondheid te beoordelen. Zijn normaal bereik is 8-20 mg/ dl. 

Creatinine: Het is een waterproduct van het metabolisme van spieren. De hoge niveaus betekenen de overmatige afbraak van spieren en lagere niveaus betekenen lage spiermassa. Zijn normaal bereik is 0,7-1,2 mg/dl voor mannen en 0,5-1,0 mg/dl voor vrouwen. 

Totale eiwitten: Deze test meet de totale eiwitten (albumine+ globulines) en beoordeelt de gezondheid van bloed- en immuunfuncties. De normaal bereik van TP is 6-8,3 g/ dl of 60-83 g/ L. 

Glucose: Bloedglucose is een bron van onmiddellijke energie voor lichaamsorganen. De hoge of lage niveaus duiden op problemen met glucosemetabolisme, bijvoorbeeld diabetes. De normaal bereik Hangt af van verschillende variabelen en voor gezonde jonge mensen moet het minder zijn dan 100 mg/ dl. Tussen 100-125 duidt op prediabetische toestand en waarden boven het gemiddelde diabetes. 

Bicarbonaat: Deze elektrolyt wordt door het lichaam gebruikt om koolstofdioxide uit het lichaam te verwijderen. Het tekort of overtollige zal problemen veroorzaken met de pH van het bloed. Het normale bereik is 23-28 Meq/ L. 

Calcium: Dit mineraal komt uit eten en wordt opgeslagen in de botten. Het is noodzakelijk voor de gezondheid en het functioneren van spieren, botten en nerveuze en cardiovasculaire systemen. De normaal bereik In het serum moet 9-10,5 mg/ dl zijn. 

Chloride:  Dit mineraal is een belangrijk onderdeel van minerale homeostase en heeft verschillende functies. Zijn serum niveaus zou 98-106 mEQ/ L. moeten zijn. 

Natrium: Dit mineraal is noodzakelijk voor zuur-base en vloeistofbalans in het lichaam en de juiste zenuw- en spierfunctie. De inname van de voedings- en nieruitscheiding moet in evenwicht zijn om de normaal bereik Tussen 136-145 MEQ/ L. 

Potassium: Deze elektrolyt komt uit het dieet en is aanwezig in alle lichaamsweefsels en het bloed. Zijn niveau Moet 3,5-5,0 mEq/ L. 

De meeste mensen gebruiken CMP als onderdeel van een jaarlijks gezondheidsmonitoringprogramma, met name na 40-45 jaar oud. Het stelt de arts in staat om een ​​record te nemen van chronische gezondheidsproblemen en advies te krijgen over gezondheidszorg en diëten.

3. Basic Metabolic Panel (BMP)

Het is een kleinere versie van het complete metabole paneel en detecteert 8 parameters (in plaats van 14). Het biedt artsen belangrijke informatie over het metabolisme en de homeostase in het lichaam. De volgende tests zijn opgenomen in de BMP;

• Bloedureumstikstof (broodje)
• Creatinine
• Natrium
• Chloride 
• Potassium
• Koolstofdioxide (CO2)
• Calcium
• Bloedglucose

De indicaties en normale bereiken van deze tests zijn vergelijkbaar met die in de CMP. Deze tests bieden belangrijke informatie over het metabolisme, de zure-base-balans, het glucosemetabolisme, de elektrolyt- en vloeistofbalans en het functioneren van de nieren. Het wordt aanbevolen wanneer de arts min of meer tevreden is met de gezondheid van de lever en de bloedeiwitten. Het wordt ook aanbevolen om na 40-45 jaar oud te worden opgenomen in het jaarlijkse gezondheidsmonitoringprogramma. Voor jongere mensen kan de arts het interval verhogen.

4. Volledig bloedtelling (CBC)

De CBC is een bloedtest die verschillende bloedfracties meet en de arts informeert over enige afwijking in het bloed of bloedvormende organen. Deze test maakt deel uit van routinematige gezondheidsmonitoring. Artsen bevelen het vaak aan in het geval van infecties en voor het diagnosticeren van aandoeningen zoals bloedkanker, immuunsysteemziekten, bloedarmoede, enz. De CBC is vaak de eerste test die door de arts wordt gevraagd in geval van een gezondheidsprobleem. De verschillende parameters die in deze test zijn opgenomen en hun normale waarden zijn;

Rode bloedcellen: Deze cellen dragen zuurstof van de longen naar verschillende lichaamsdelen en zijn het meest voorkomende celtype in het bloed en het hele lichaam. De referentiewaarden Zijn;

• Voor mannen: 4,5- 5,9 miljoen per microliter (4,5-5,9x1012 cellen/ l)
• Voor vrouwen: 4-5,2 miljoen per microliter (4-5.2x1012 cellen/ l)

Totaal aantal leukocyten (TLC): De leukocyten, ook bekend als de witte bloedcellen, verdedigen het lichaam tegen ziektekiemen. Ze zijn van 5 verschillende soorten. De TLC biedt echter een som van al deze categorieën. De referentiewaarden Zijn; 

• Voor mannen en vrouwen: 4500-11000 cellen per microliter (4,5-11x109 cellen/ l)

De TLC wordt verhoogd in het geval van infecties en afgenomen in het geval van immunosuppressie. 

Differentiaal leukocyten aantal (DLC): Deze test meet het aantal en de verhoudingen van verschillende soorten leukocyten in het bloed. Het is belangrijk naarmate verschillende soorten leukocyten in verschillende situaties toenemen. Hun waarden worden gegeven als percentages (%) van alle leukocyten. 

De normale waarden Zijn;

Lymfocyten

• Mannen en vrouwen: 1000-4800 cellen per microliter (1-4.8x109 cellen/ l) of 22-44% van alle leukocyten

Monocyten

• Mannen en vrouwen: 200-1200 cellen per microliter (0.2.1.2x109 cellen/ l) of 4-11% van alle leukocyten

Neutrofielen

• Mannen en vrouwen: 1800-7700 cellen per microliter (1,8-7,7x109 cellen/ l) of 40-70% van alle leukocyten

Eosinofielen

• Mannen en vrouwen: 0,900 cellen per microliter (0,0,9x109 cellen/ l) of 0-8% van alle leukocyten

Basofielen

• Mannen en vrouwen: 0-300 cellen per microliter (0-0.3x109 cellen/ l) of 0-3% van alle leukocyten

Attelling van bloedplaatjes: Deze test detecteert het aantal bloedplaatjes in het bloed, die een belangrijke rol in het lichaam spelen door het bloed te stolven. De referentiewaarden zijn;

• Mannen en vrouwen: 140.000-450.000 cellen per microliter (140-450x109 cellen/ l) 

Hematocriet:  Het is een fractionele maat en vertelt hoeveel bloedfracties worden gevormd door de rode bloedcellen. De referentiewaarden zijn verschillend voor beide geslachten en zijn

• Mannen: 41-55%
• Vrouwen: 36-47%

Hemoglobine: Hemoglobine is een rood pigment dat zuurstof draagt. De rode bloedcellen zijn de ballen geladen met hemoglobine. Zijn referentiewaarden varieert ook tussen geslachten.

• Voor mannen:  14-17 g/ dl (140-170 g/ l)
• Vrouwen: 12-16 g/ dl (120-160 g/ l)

Gemiddeld corpusculair volume (MCV):  Het meet de gemiddelde grootte van de rode bloedcellen. De referentiewaarden Zijn;

• Voor alle geslachten: 80-100 femtoliter/ cel

Gemiddelde corpusculaire hemoglobine (MCH): Deze cel meet de hoeveelheid hemoglobine die in elke cel aanwezig is. De referentiebereik is:

• Voor alle geslachten: 28-32 picogrammen/ cel

Gemiddelde corpusculaire hemoglobineconcentratie (MCHC): Deze test meet de gemiddelde hemoglobineconcentratie in elke rode bloedcel. De referentiebereik is

• Voor alle geslachten: 32-36 gram/ dl van RBC's

De CBC is opgenomen in het jaarlijkse gezondheidsmonitoringprogramma. Toch kan de arts het aanbevelen wanneer dat nodig is, bijvoorbeeld in geval van vermoedelijke infecties, ziekten van de bloedvormende organen, of in het geval van bloedtransfusie of donatie.

5. Dyroid -paneel

Een bloedtest van een schildklierpaneel wordt gebruikt om de gezondheidstoestand van de schildklier te beoordelen en de behandeling van schildklierziekten, bijvoorbeeld schildklierkanker, schildklierknobbel, hypothyreoïdie, hyperthyreoïdie, goitre, grave -ziekte, thyroiditis, enz. Bewaken. Informeer de arts over de toestand van de schildklier. De tests die in dit paneel zijn opgenomen en hun referentiewaarden zijn;

TSH -test: TSH betekent de schildklierstimulerende hormoon. Dit hormoon wordt geproduceerd door de hypofyse en reguleert de productie van schildklierhormonen. De niveaus zijn verhoogd in hypothyreoïdie en lager in hyperthyreoïdie. Het niveau wordt gemeten in het serum en de normaal bereik is;

• Voor alle geslachten: 0,5-5,0 MIU/ L. 

Triiodothyronine (T3): De niveaus van dit hormoon worden bepaald om hypothyreoïdie of hyperthyreoïdie te detecteren.  Het niveau wordt gemeten in het serum en de normaal bereik is;

• Voor alle geslachten: 70-195 ng/ dl

Gratis triiodothyronine (ft3):  Deze test meet de hoeveelheid vrije T3 in het bloed dat niet gebonden is aan de bloedeiwitten. Het niveau wordt ook gemeten in het serum, en de normaal bereik is;

• Voor alle geslachten: 2.0-4.4 Picogrammen/ ml

Thyroxine (T4): De niveaus van dit hormoon worden gebruikt om hypothyreoïdie en hyperthyreoïdie te diagnosticeren en om de werkzaamheid van schildklierbehandeling te zien.  Het niveau wordt ook gemeten in het serum, en de normaal bereik is;

• Voor alle geslachten: 5-12 mcg/ dl

Gratis thyroxine (FT4): Deze test meet de hoeveelheid T4, die niet gebonden is aan bloedeiwitten en gratis is.  Het niveau wordt ook gemeten in het serum, en de normaal bereik is;

• Voor alle geslachten: 0,93-1,70 ng/ dl

Thyroglobulin: Thyroglobuline is een schildkliereiwit geproduceerd door de folliculaire cellen en gebruikt door de schildklier om hormonen te produceren. De abnormale niveaus vertonen thyroiditis of schildklierkanker. De normale waarden afhankelijk zijn van geslacht en zijn;

• Mannen: 1,40-29.2 ng/ ml
• Vrouwen: 1,50-38,5 ng/ ml

Calcitonine: Calcitonine is een hormoon geproduceerd door de schildklier die calciummetabolisme reguleert. Het niveau wordt gebruikt om schildklierkanker en celhyperplasie te diagnosticeren, een zeldzame schildklierziekte. Zijn normaal bereik is anders voor zowel mannen als vrouwen en is;

• Mannen: gelijk aan of minder dan 8,4 pg/ ml.
• Vrouwen: gelijk aan of minder dan 5 pg/ ml.

Schildklierantilichamen: Deze tests detecteren verschillende antilichamen die worden geproduceerd in auto-immuunomstandigheden van de schildklier, bijvoorbeeld schildklierblokkerende immunoglobulines (TBI's), thyroglobuline-antilichamen, enz. De arts interpreteert de testresultaten. 

Net als andere tests moeten schildklierpanelen worden opgenomen in het jaarlijkse gezondheidsmonitoringprogramma. Sommige situaties, bijvoorbeeld schildklierchirurgie, medicijnen, infecties, etc., kunnen echter frequenter testen vereisen.

6. C-reactief eiwit (CRP) -test

Deze test meet het niveau van C-reactief eiwit in het bloedmonster. Het is een levereiwit en het niveau neemt toe in geval van ontsteking, infectie of letsel. De CRP -test kan chronische en acute ontstekingen volgen (bijv. Crohn's ziekte, colitis ulcerosa, inflammatoire darmaandoeningen, enz.), Infecties en auto -immuunziekten, bijvoorbeeld vasculitis, reumatoïde artritis, lupus, enz. Zie de reactie op de behandeling. Verscheidene niveaus van CRP en hun klinische interpretaties zijn;

Normale niveaus

Dit eiwit wordt geproduceerd als reactie op ontsteking. Dus er gaat niets boven een "normale waarde". Voor vereenvoudiging worden waarden minder dan 0,3 mg/ dl echter als normaal beschouwd bij gezonde individuen. 

Lagere niveaus 

De waarden tussen 0,3-1,00 mg/ dl worden beschouwd als laag risico en genoteerd bij mensen met milde infecties, chronische aandoeningen, roken, zittende levensstijl of zwangere vrouwen. Deze waarden worden ook opgemerkt bij mensen met obesitas, depressie, diabetes, parodontitis, gingivitis en verkoudheid.

Matige niveaus

De niveaus in de 0,1-10 mg/ dl worden als matig beschouwd. Dit niveau is een waarschuwingssignaal en waarschuwt de mogelijkheid van ernstige acute of chronische ontsteking, maligniteiten, hartaandoeningen of andere kwesties. 

Hoge niveaus

De waarden tussen 10-50 mg/ dl zijn aanzienlijk hoger en duiden op een onderliggende ontsteking. Niveaus boven 50 mg/ dl worden opgemerkt bij ernstige bacteriële infecties. 

Hoge gevoeligheid C-reactief eiwit (HS-CRP) -test: De HS-CRP-test bepaalt het risico op het ontwikkelen van cardiovasculaire ziekten. De diagnostische normen Zijn;

• Lager risico: minder dan 1 mg/ l
• Matig risico: 1-3 mg/ l
• Hoger risico: meer dan 3 mg/ L. 

De CRP -test wordt normaal gesproken alleen uitgevoerd nadat hij door de arts is gevraagd. De waarden zijn regelmatig variëren, dus een andere test na een paar weken wordt aanbevolen. Als u een hoog risico op hart- en vaatziekten heeft, kan de arts u vragen om regelmatig te testen.

7. Cardiale biomarkers

Cardiale biomarkers worden vrijgegeven waar schade is aan de hartspieren, bijvoorbeeld tijdens een hartaanval, beroerte, ischemisch letsel, acuut myocardinfarct, coronaire hartziekte, enz. Uitkomst van een ongunstige cardiale gezondheidsgebeurtenis. Het testen van deze biomarkers is nuttig voor;

• Diagnose van de aard en omvang van hartletsel.
• Diagnose van de aandoening in het geval van symptomen, bijvoorbeeld pijn op de borst, angina, overvloedig zweten, breedte kortheid, enz. 
• Monitoring van het succes of falen van het hartbehandelingsregime. 

De gemeenschappelijke biomarkers die worden gedetecteerd als reactie op een cardiovasculaire gebeurtenis en hun diagnostische drempels zijn;

Troponine: Deze biomarker wordt binnen enkele uren onmiddellijk na het hartletsel vrijgelaten en de verhoogde niveaus blijven tot 2 weken bestaan. Het stijgende niveau in opeenvolgende tests is een teken om zich zorgen te maken. De diagnostische criteria voor troponine zijn;

• Het moet tussen 0-0,04 ng/ml zijn bij normale mensen. In het geval van high-gevoeligheid harttroponine (HS-CTN), moeten de waarden minder zijn dan 14 ng/ L.
• Een hoger niveau duidt op hartletsel aan. Als de resultaten normaal zijn na 12 uur van het begin van de symptomen, bijvoorbeeld pijn op de borst, zijn de symptomen onwaarschijnlijk vanwege de hartaanval. 

Hoge gevoeligheid Troponine: Ook bekend als HS-troponine, is deze test ontworpen om veel lagere troponinespiegels te detecteren en kan het veel eerder helpen een hartgebeurtenis te diagnosticeren. Alle laboratoria hebben mogelijk niet de faciliteit om het te testen, en het kan positief zijn bij mensen zonder enige symptomen en kan wijzen op een hoog risico op hart- en vaatziekten. Het kan zeer kleine troponine -waarden detecteren (in nanogrammen per liter).

Creatininekinase (CK): Een andere versie van deze test is de CK-MB-test (Creatinine Kinase-Myocardial Band). Dit enzym is aanwezig in de hartweefsels en de niveaus zijn verhoogd in geval van een hartletsel. Het wordt ook gebruikt om een ​​tweede aanval na de eerste te detecteren. De diagnostische criteria voor CK zijn;

• Mannen: 55-170 U/ L
• Vrouwen: 30-145 U/ L
• De waarden van CK-MB moeten 3-5% van alle CK zijn, d.w.z. tussen 5-25 u/ l. 

Myoglobin: Myoglobine is een spiereiwit en de niveaus ervan nemen ook toe in geval van spierschade. Omdat het kan worden verhoogd in geval van schade aan een spier, is het geen specifieke biomarker van de cardiale gezondheid. De hogere niveaus in aanwezigheid van tekenen en symptomen kunnen echter een teken zijn van hartletsel. 

Ischemisch gemodificeerd albumine (IMA): De toevoer van zuurstof aan het lichaam wordt verminderd in het geval van een cardiale gezondheidsgebeurtenis die leidt tot de productie van IMA. De aanwezigheid ervan, in combinatie met de ECG, kan een hartletsel bevestigen. 

Hartspecifieke peptiden: Sommige peptiden, bijvoorbeeld atriale natriuretische peptiden (ANP) van elk type (A, B of C) en de NT-proBNP (N-terminale probnp), enz. bruikbaar. Deze peptiden worden echter nieuw ontdekt en onderzoek daarop is aan de gang om hun diagnostische en prognostische waarde vast te stellen.

Andere biomarkers: Sommige andere biomarkers, bijvoorbeeld C-reactief eiwit, oplosbare CD40-ligand of homocysteïne, worden ook vrijgegeven en hun niveaus zijn verhoogd tijdens ongunstige cardiale gezondheidsevenementen. Hoewel niet-specifiek, kan hun aanwezigheid duiden op de mogelijkheid van hartontsteking. 

Het testen voor cardiale biomarkers moet na 40-45 jaar of meer vroeg in routinematige jaarlijkse gezondheidsscreeningsprogramma's worden opgenomen als u hartfactoren op het gebied van hartgezondheid heeft. De arts kan tijdens de behandeling meer specifieke biomarkers testen.

8. Coagulatiepaneel

Coagulatiepaneel detecteert de aanwezigheid en niveaus van coagulatiefactoren. De stollingsfactoren zijn de eiwitten die bloedstolling reguleren die helpen stoppen met bloeden in geval van letsel. Deze tests worden aanbevolen om het tekort of het totale ontbreekt van een of meer van de stollingsfactoren of defecte stollingsfactoren in acht te nemen. De leversynthesiseert deze factoren, dus problemen met deze factoren kunnen een probleem aangeven met de gezondheid van de lever. Net als een tekort, is het overmaat van een of meer stollingsfactoren even slecht omdat het een interne stolselvorming kan veroorzaken, wat leidt tot ernstige gevolgen. De artsen kunnen deze tests ook vragen voor patiënten die bloedverdunners gebruiken, een familiegeschiedenis hebben van stollingsproblemen, immuunaandoeningen of kanker hebben, hebben ondergaan of gaan voor bloedtransfusie en donatie, vitamine K -tekort hebben of ernstig lijden of ernstig lijden leverziekten. De tests in deze categorie en hun normale waarden zijn;

Attelling van bloedplaatjes: Bloedplaatjes zijn de bloedcellen die zich bezighouden met stolling en hun tekort of overtollig is gekoppeld aan stollingsstoornissen. Het normale aantal bloedplaatjes bij gezonde volwassenen moet 140.000-450.000 cellen/ microliter bloed zijn. De tellingen onder de 10.000 cellen/UL kunnen interne bloedingen en dood veroorzaken. 

Protrombine Time (PT): Protrombine is het levereiwit dat betrokken is bij stolling. Protrombine -tijd meet de tijd die het bloed kost om te stolven. De normale tijd is 10-13 seconden. De arts zal de resultaten echter interpreteren met andere factoren, bijvoorbeeld het gebruik van bloedverdunners, ondervoeding, uitdroging, leverziekten, hemofilie, enz. Andere varianten van deze test zijn de geactiveerde gedeeltelijke tromboplastinetijd (APTT) en trombine -tijd.

Fibrinogeenconcentratie:  Fibrinogeen is een ander levereiwit dat zich bezighoudt met stolling. De fibrinogene test (ook bekend als de hypofibrinogenemie -test of factor 1 -test) meet het niveau van dit eiwit. Het normale fibrinogeenniveau zou moeten zijn 200-450 mg/ dl. Een afname van de fibrinogeenconcentratie als gevolg van leverziekten kan stollingsfuncties verstoren. 

Factor V -test: Factor V is ook een coagulatiefactor geproduceerd door de lever en het niveau ervan wordt verhoogd in het geval van lever- en coagulatieziekten. De resultaten worden in percentages gegeven. Een 100% resultaat betekent dus dat het niveau voldoende is, een waarde tussen 20-70% duidt op een milde afname en een waarde onder de 20% betekent ernstig tekort. Het gebruik van deze test is echter discutabel. 

De arts moet de testenfrequentie bepalen volgens de klinische behoefte. Als een patiënt bijvoorbeeld wordt behandeld voor stollingsproblemen, zijn dagelijkse tests nodig om de testuitgang te zien. Jaarlijks testen is echter voldoende voor screeningdoeleinden.

9. Bloedstollingstests

Bloedstollingstests diagnosticeren en controleren de bloedstollingsstoornissen die het bloedstollingsmogelijk maken van bloedstolling veroorzaken of afnemen. De lever produceert de stollingsfactoren, dus als de lever niet goed werkt of in het geval van sommige genetische problemen, kunnen de stollingsfactoren ontbreken, wat leidt tot stollingsproblemen. Om de stollingsproblemen te diagnosticeren zoals eerder vermeld in het gedeelte Stollingspaneel. Enkele andere tests die de arts kunnen helpen zijn;

Geactiveerde gedeeltelijke tromboplastinetijdverhouding (APTR): Deze test meet de tijd die het tromboplastine gebruikt om in trombine te veranderen. Trombine is het enzym dat fibrinogeen omzet in fibrine en het bloed stolt. De normale waarden zijn variabel en zijn afhankelijk van de gebruikte techniek en apparatuur. De arts zal de testresultaten interpreteren. 

De tests om genetische coagulatiestoornissen te diagnosticeren: De genen van coagulatiefactoren zijn geërfd. De mutaties in deze genen kunnen een oorzaak zijn van de stollingsstoornis. De volgende tests kunnen dus nuttig zijn voor dit doel;

• Factor V Leiden -test, die de mutaties in het DNA detecteert dat verantwoordelijk is voor de abnormale productie van factor V
• Tests om mutaties in het protrombinegen te controleren (G20210A) 
• Geactiveerde eiwit C -resistentietest (APCR -test)
• Activiteitstests voor eiwitten C en S. 
• Homocysteïne -test

Alleen een geneticus kan de testresultaten interpreteren en kan advies geven. 

De arts of hematoloog kan tests aanbevelen als en indien nodig om de oorzaken van stollingsproblemen te diagnosticeren. Deze tests kunnen echter worden opgenomen in jaarlijkse gezondheidsmonitoringprogramma's om te screenen op eventuele verworven oorzaken. Genetische tests zijn slechts één keer in het leven nodig. Vóór het huwelijk worden tests van beide partners aanbevolen om de kans vast te stellen dat deze problemen bij de kinderen zullen verschijnen. 

10. Seksueel overdraagbare infectietests

Seksueel overdraagbare infecties (soa's) worden gediagnosticeerd via wattenstaafjesmonsters uit het genitale gebied. Deze praktijk kan voor sommige mensen ongemakkelijk zijn. Bloedtests zijn waardevolle hulpmiddelen voor het detecteren van sommige soa's met redelijke nauwkeurigheid. Om de nauwkeurigheid te vergroten, worden de resultaten van deze tests gecombineerd met de klinische tekenen en symptomen. Sommige soa's die worden gediagnosticeerd door bloedtesten zijn;

Hiv

Het wordt gediagnosticeerd door bloedtesten die zijn ontworpen om de virale antigenen en de antilichamen te detecteren die worden geproduceerd in reactie op deze antigenen. De HIV -bloedtestkits zijn gemakkelijk uit te voeren en het uiterlijk van de banden zou helpen de aandoening te diagnosticeren. Er zijn verschillende snelle HIV-testkits beschikbaar, die een bloed-, urine- of speekselmonster nodig hebben en resultaten binnen 10-15 minuten geven. Welzo.com biedt een HIV -testkit die de HIV 1 & 2 -antilichamen en P24 -antigenen detecteert. De resultaten worden in 2 dagen verstrekt. Klik hier om uw testkit te krijgen. 

Genitale herpes

Bloedtests bevestigen herpes als de symptomen duidelijk zijn of de persoon een geïnfecteerde partner heeft. Deze bloedtesten ook opsporen de virale antigenen of antilichamen tegen hen in het bloed. Een positieve test kan echter alleen worden verkregen na een incubatieperiode van 12 dagen, waarin de virale infectie zich moet vestigen. Soms kunnen antilichamen worden verlaagd en kan de patiënt zelfs met de tekenen van ziekte een negatieve test hebben. Twee positieve tests met afzonderlijke intervallen zijn nodig om de infectie te bevestigen. 

Hepatitis B

Meerdere bloedtesten zijn ook beschikbaar voor hepatitis B. Deze tests ook opsporen Virale antigenen (bijv. Oppervlakte -antigeen HBsAg) en antilichamen (bijv. Kernantilichaam HBCAB en het oppervlakte -antilichaam (HBSAB). De antigeentests zullen de arts vertellen of de persoon besmet en besmettelijk is, en de antilichaamtest zal hem helpen de beoordeling te beoordelen Immuunresponsstatus. 

Syfilis 

Er zijn verschillende bloedtesten beschikbaar voor diagnosticeren Syphilis. Dit zijn;

Treponemal -tests: Deze tests detecteren de antilichamen in het bloed van patiënten. Twee afzonderlijke tests met afzonderlijke intervallen zijn nodig om de infectie te bevestigen. 

Niet -Treponemal Tests: Deze tests detecteren en kwantificeren de antilichamen en helpen het stadium van de ziekte te diagnosticeren en beoordelen of de behandeling succesvol is.

Bloedculturen

Sommige ziektekiemen kunnen het bloed koloniseren en worden gedetecteerd door bacterieculturen. Deze tests zijn echter tijdrovend en hebben geavanceerde laboratoria nodig met gekwalificeerd personeel. 

PCR -tests

Deze tests zijn de meest nauwkeurige en detecteren bacteriële of virale genomen. Ze hebben ook geavanceerde faciliteiten nodig. 

De frequentie van screening hangt af van vele factoren. Mensen in hun reproductieve jaren moeten echter minstens één keer per jaar op de screening op soa's gaan. Na het reproductieve leven wordt het testen onnodig, behalve voor het monitoren van al aanwezige infecties.

Als u een STI hebt of vermoedt, de Alles in één STI -testkit Aangeboden door Welzo.com kan echt nuttig zijn. Het heeft slechts één bloedmonster nodig om snel nauwkeurige resultaten te bieden. Klik hier Om de pagina te bezoeken. 

11. DHEA-Sulfate serumtest

Deze test kwantificeert de DHEA in het bloed. DHEA betekent dehydroepiandrosteronsulfaat. Het is in de eerste plaats een mannelijk hormoon, maar het wordt gevonden in beide geslachten. De bijnier produceert dit hormoon en een kleine hoeveelheid (10%) wordt ook gemaakt in de eierstokken bij vrouwen en testes bij mannen. Het onvoldoende niveau kan elk probleem met deze organen betekenen. Dit hormoon is betrokken bij het functioneren van eierstokken en testikels en de ontwikkeling van mannelijke seksuele kenmerken. Deze test wordt gebruikt om de gezondheid van de bijnier te beoordelen, de problemen met eierstokken en testikels te diagnosticeren, de oorzaken van vertraagde of vroege puberteit te begrijpen en de redenen te vinden voor de ontwikkeling van mannelijke kenmerken bij vrouwen. 

Het normale niveau van DHEA is een functie van leeftijd. De referentiewaarden worden gemeten in microgrammen per deciliter (μL/ dl) en hun waarden zijn afhankelijk van leeftijd en geslacht. De referentiewaarden zijn samengevat in de onderstaande tabel;

Leeftijd	Mannen (μL/ dl)	Vrouwen (μL/ dl)
0-30 dagen	Niet vastgesteld	Niet vastgesteld
1-12 maanden	4.8-64.1	4.8-64.1
1-4 jaar	0.1-56.4	1.8-97.2
5-8 jaar	18.0-194.0	26.1-141.9
9-11 jaar	49.5-270.5	35.0.192.6
12-14 jaar	49.5-270.5	67.8-328.6
15-19 jaar	115.3-459.6	110.0-433.2
20-24 jaar	164.3-530.5	110.0-431.7
25-34 jaar	138.5-475.2	84.8-378.0
35-44 jaar	102.6-416.3	57.3-279.2
45-54 jaar	71.6-375.4	41.2-243.7
55-64 jaar	48.9-344.2	29.4-220.5
65-74 jaar	30.9-295.6	20.4-186.6
75 jaar of meer	20.8-226.4	13.9-142.8

De hoge DHEA aanwijzen;

• Polycystic ovariumsyndroom (PCOS)
• Tumoren van bijnier
• Bijnierhyperplasie
• Eierstokkanker

De lage DHEA aanwijzen;

• Hypofyse adenomas
• De ziekte van Addison 

Deze test is optioneel. Het wordt vaak aanbevolen voor elk vruchtbaarheidsprobleem.

12. Bloedzymtesten

Enzymen zijn de eiwitten die de reacties in het lichaam katalyseren; Bijvoorbeeld, spijsverteringsenzymen helpen bij het verteren van voedsel. Bloedzymtests worden gebruikt om de enzymen in het lichaam te analyseren en de tekortkoming van enzymen en de overgenomen of verworven omstandigheden die verantwoordelijk zijn voor het enzymgebrek te diagnosticeren. Sommige andere enzymen bieden informatie over de functies van verschillende lichaamsorganen, bijvoorbeeld de niveaus van sommige cardiale enzymen zijn verhoogd na een nadelige cardiale gezondheidsgebeurtenis en hogere niveaus van leverenzymen geven leverbeschadiging aan. 

Er zijn veel tests beschikbaar die zich richten op verschillende organen. Sommigen van hen zijn;

Creatinefosfokinase isoenzyme (CPK): Deze test meet het niveau van CPK in bloed. De CPK -enzymen zijn aanwezig in de skeletspieren, het hart en de hersenen; Hun niveaus zijn afhankelijk van geslacht en leeftijd. Deze test helpt de arts een hartaanval te diagnosticeren en de schade aan de hartweefsels te schatten. Voor referentiedoeleinden moet het totale CPK-niveau in bloed 34-145 U/ L zijn voor vrouwen en 46-171 u/ l voor mannen. 

Meer specifiek zijn drie soorten CPK's getest.

CPK-1: Het wordt meestal geassocieerd met de longen en hersenen, en de niveaus zijn verhoogd door hersenletsel, hersenkanker, letsel aan de longweefsels, aanvallen, enz. 

CPK-2: Het wordt geassocieerd met het hart en de niveaus zijn verhoogd door hartstilstand, hartletsel, defibrillatie, elektrische verwondingen, ontsteking van hartspieren, openhartchirurgie, enz. 

CPK-3: Het wordt geassocieerd met spieren en de niveaus zijn verstoord door recente operaties, epileptische aanvallen, zware oefeningen, spierdystrofie, intramusculaire injecties, ontsteking van spieren, enz. 

De enzymtests geassocieerd met het hart-, lever- en spijsverteringssystemen worden genoemd in de bovenstaande secties. Deze tests maken geen deel uit van een routine -gezondheidsmonitoringprogramma, maar de zorgverlener kan u vragen om te gaan testen om de oorzaak van specifieke symptomen te bevestigen.

Wanneer moet u een bloedtest krijgen?

Een persoon moet een bloedtest krijgen wanneer de arts dit aanbeveelt. De artsen bevelen aan dat patiënten minstens eenmaal per jaar bloed testen ondergaan. Dit testen moet worden uitgevoerd in combinatie met de andere tests. Met deze praktijk kunnen de beoefenaars de gezondheidsproblemen eerder screenen en bewaken. Deze aanbeveling is voor de mensen die regelmatig naar een kliniek gaan. 

Voor mensen boven de 40 of mensen die leven met chronische aandoeningen, kan de testfrequentie worden verhoogd en is een nieuwe test vaak vereist bij elk tweejarige of driemaandelijkse bezoek aan de kliniek. Dezelfde regel is van toepassing op mensen die ongebruikelijke symptomen ervaren, bijvoorbeeld gewichtstoename of verlies, nagel- en huidafwijkingen en ongebruikelijke vermoeidheid. De arts kan een nieuwe test vragen voor extra screening voor de volgende doeleinden;

• Voor advies over levensstijlveranderingen en het omschakelen van dieet
• Voorschrijven van voedingssupplementen
• Advies geven over een oefenplan. 

Naast dit routinematige bloedonderzoek kan bloedtesten nodig zijn in sommige noodsituaties, bijvoorbeeld voor bloeddonatie, bloedtransfusie, vóór of tijdens een chirurgische procedure enz. 

Hoe vaak moet de bloedtest worden gedaan?

De bloedtesten moeten jaarlijks worden uitgevoerd voor risicovolle mensen en 2-3 jaar uit elkaar voor alle mensen. Een gedetailleerd antwoord wordt gegeven in de sectie "Wanneer een bloedtest". De algemene arts heeft echter de ultieme bevoegdheid om de testfrequentie aan te bevelen. De testfrequentie is ook afhankelijk van het doel van testen. De volgende studie kan de lezers een hint geven over de testfrequentie.

Waar een bloedtest te krijgen?

Bloedtestfaciliteiten worden aangeboden door bijna alle diagnostische laboratoria. Als een bloedtest wordt voorgeschreven, bezoekt u het dichtstbijzijnde diagnostische lab en raadpleeg de patholoog. Welzo biedt veel oplossingen voor mensen die bloedtesten willen. Naast het aanbieden van een gevarieerde verscheidenheid aan bloedtesten, onderhoudt het ook hightech laboratoria voor zijn klanten. 

Hoe bereid je je voor op een bloedtest?

Er zijn bepaalde voorbereidingen nodig voor het hebben van een bloedtest. Dit zijn;

1. Bereid u zich mentaal voor op de test door de stress te stabiliseren en te minimaliseren, uw angsten te herkennen en aan te pakken, bijvoorbeeld naaldfobie enz. Vraag het laboratoriumpersoneel om lokale anesthetische voorbereidingen te gebruiken als de procedure naar verwachting zeer pijnlijk zal zijn. 
2. Begrijp de details van de procedure en weet goed hoe deze werkt. Wees duidelijk voor het laboratoriumpersoneel over alles en vraag alles als dat nodig is.
3. Gebruik stressreducerende technieken, bijvoorbeeld diepe ademhaling, het accepteren van angst en het beoefenen van positieve zelfpraat.
4. Vermijd drinken of eten behalve eenvoudig water minimaal 12 uur voor de test. De arts zal instrueren of een niet-fasterende of vastenstest vereist is. De bloedtesten die moeten worden vasten, zijn bloedglucose, ijzerniveau -test, lipidenprofiel enz., En worden vaak vroeg voor het ontbijt uitgevoerd.
5. Te veel water drinken kan het bloed verdunnen en sommige tests beïnvloeden, bijvoorbeeld hematocriet. Vraag de patholoog om meer specifieke instructies.
6. Als de persoon wat medicijnen gebruikt, moet hij/zij de arts raadplegen of ze ze blijven gebruiken of vermijden. Als de test wordt aanbevolen om de werkzaamheid van de behandeling te controleren, moet u ermee doorgaan. De volgende medicijnen kan de resultaten van bloedtesten beïnvloeden;

○ Steroïden (bijv. Prednisolon, betamethason enz.) Kunnen de niveaus van triglyceriden en cholesterols verhogen.

○  Bètablokkers kunnen triglyceriden verhogen en LDL-cholesterol verminderen.

○ Antipsychotica en antidepressiva kunnen een vals positief resultaat veroorzaken bij het testen van bloedzwangerschappen.

○  Sommige antibiotica, bijvoorbeeld penicilline, kunnen de bloedglucosespiegels beïnvloeden

○ Erytromycine en cotrimoxazol kunnen de bloedstolling beïnvloeden, en ofloxacine en levofloxacine kunnen nierfuncties beïnvloeden.

○ Kruidengeneesmiddelen en vitaminesupplementen kunnen de resultaten van levertests beïnvloeden.

1. Sommige hormonale tests, bijvoorbeeld renine, aldosteron en cortisol, worden beïnvloed door lichaamsbeweging. De patiënt moet eten en drinken vermijden, elke vorm van lichaamsbeweging vermijden en minstens 30 minuten kalm liggen voordat het bloedmonster neemt.
2. Onthoud van sommige activiteiten die de uitkomst van tests kunnen beïnvloeden, bijvoorbeeld seks, roken, lichaamsbeweging, uitdroging enz., Die de resultaten van tests voor reproductieve hormonen kunnen beïnvloeden.
3. Wees voorzichtig met de tijd, aangezien de resultaten van sommige tests, bijvoorbeeld de progesteron- en oestrogeentests, tijdspecifiek zijn en van tijd tot tijd kunnen veranderen.
4. Drink veel zoet water. Het drinken van voldoende water verhoogt het bloedvolume en blaast de bloedvaten op, waardoor het de laboratorium gemakkelijk is om het bloed te verzamelen. Het verbetert ook de bloedstroom. Sommige tests, bijvoorbeeld, zwangerschapstestresultaten, worden echter beïnvloed door overmatig water te drinken, waardoor de urine ook verdund wordt.
5. Verwarm het bemonsteringsgebied, bijvoorbeeld door warmere kleding te dragen of hete kompressen te gebruiken. Het zal de bloedstroom in het gebied verhogen, waardoor de bloedstroom wordt vergemakkelijkt.
6. Informeer het laboratoriumpersoneel als u allergisch bent voor latex of andere materialen die worden gebruikt voor het verzamelen van bloed. 

Wat gebeurt er tijdens een bloedtest?

Tijdens een bloedtest verzamelt het laboratoriumpersoneel het bloedmonster en verzendt het naar de verwerkingssectie. In deze sectie wordt het monster verwerkt en worden de resultaten gegenereerd. De resultaten worden verzonden naar de patholoog die ze beoordeelt en de rapporten ondertekent. Het enige dat de patiënten moeten doen, is met hen samenwerken en hen informeren over eventuele problemen. De bloedtest begint met het nemen van een monster uit de aderen in de arm of hand. De arm is handiger omdat deze gemakkelijk toegankelijk is en prominente aderen heeft. Soms gebruiken de technici een tourniquet om de steekproef te vergemakkelijken. De aderen in de buurt van de elleboog en pols zijn prominenter. In het geval van kinderen worden de bloedmonsters uit de achterkant van de hand genomen en om de pijn te verminderen, wordt vaak een verdovende middel of lokale anesthesie gebruikt. 

Voordat het monster wordt gebruikt, gebruikt de begeleider of technicus antiseptische doekjes om het gebied schoon te maken en te desinfecteren. Als hij/zij mist, moet de patiënt worden herinnerd om infectierisico te voorkomen. De naald bevestigd aan een speciale container of spuit wordt voorzichtig in de ader geduwd. Een licht krabben of priksensatie kan worden gevoeld op de site, wat enigszins pijnlijk kan zijn, maar het is niets om je zorgen over te maken. De spuit trekt het bloedmonster in de verzamelbuis. Als het proces pijnlijk is, informeer de arts of begeleider. 

Na het nemen van het monster moet de tourniquet onmiddellijk worden verwijderd en de naald verwijderd. De patiënt moet een zachte druk uitoefenen op de verzamelplaats met behulp van een steriel katoenen pad voor een paar minuten. Het zal helpen bij het genezen van de wond. Als de wond groter is, kan er een klein gips over worden geplaatst.

Na Bloedcollectie, de monsters worden opgeslagen en verzonden in een strikte koude keten naar de betrokken laboratoria. De procedure voor bemonstering en opslag is eenvoudig als het correct wordt uitgevoerd. Binnen het laboratorium worden de monsters verwerkt. In het laboratorium zal een professionele staf van biomedische wetenschappers de monsters afhandelen en analyseren. Deze professionals gebruiken verschillende technieken en apparatuur om de monsters te verwerken en de resultaten te produceren. 

In het laboratorium zijn de stukken verdeeld in twee groepen;

• Groep 1: In deze groep worden de details geanalyseerd op CBC. Een kleine hoeveelheid gemengd anticoagulans bloed wordt in de bloedafelsanalysator geplaatst. Deze machine gebruikt een lichtstraal om de celtypen te tellen, hemoglobine en andere CBC -parameters te schatten en resultaten te genereren. Groep 2: De monsters in deze groep zijn bedoeld om te worden gebruikt voor biochemische analyse. Voor dit doel worden de bloedmonsters in een centrifuge verwerkt om de cellen en serum te isoleren. Deze serummonsters worden geanalyseerd met behulp van diagnostische kits en machines en resultaten worden samengesteld. De technologie die in een biochemisch lab wordt gebruikt, is zeer geavanceerd. Het kan echter niet correct worden gebruikt als de experts er zijn om het te bedienen en de resultaten te interpreteren. 

De rapporten worden geanalyseerd en ondertekend door een patholoog en vervolgens naar het ziekenhuis of huisarts gestuurd. Kwaliteitscontrole, documentatie en goed beheer worden tijdens dit proces gewaarborgd.

Wat gebeurt er na de bloedtest?

Na de bloedtest worden de voltooide rapporten naar de betrokken arts verzonden. Sommige laboratoria bieden ook online toegang tot de rapporten. De patiënten kunnen deze rapporten downloaden en naar de algemene arts of de specialist brengen. De betrokken arts zal de rapporten herzien en zal de resultaten van laboratoriumrapporten combineren met de klinische tekenen en symptomen om tot een definitieve diagnose te komen. De arts zal een recept schrijven dat naar de apotheek wordt gestuurd. De patiënten moeten de medicijnen gebruiken zoals voorgeschreven en de arts na het einde van de cursus opnieuw raadplegen. In geen geval mogen de patiënten zich bezighouden met zelfinterpretatie en zelfmedicatie, omdat dit kan leiden tot patiënten die onnodige medicijnen gebruiken met potentieel gevaarlijke gevolgen.

Sommige zorgaanbieders (bijv. Welzo) bieden online adviesdiensten aan klanten waarmee de patiënten alles in het comfort van hun huizen kunnen krijgen. Klik hier Om Welzo te bezoeken en te zien wat het biedt voor de gezondheidszorg.

Hoe lang duurt het om het bloedtestresultaat te krijgen?

Bloedtestresultaten duren enkele uren tot weken om gereed te zijn. De exacte timing is afhankelijk van de tests die worden uitgevoerd. De monsters die bedoeld zijn voor bloedtesten zoals bloedgroepering, CBC enz. Worden onmiddellijk verwerkt en de resultaten zijn op dezelfde dag beschikbaar. Andere tests, bijvoorbeeld biochemische parameters en PCR, nemen enige tijd en de resultaten van sommige tests, bijvoorbeeld cultuur, neem dagen tot weken. Nieuwe diagnostische technieken ontwikkelen zich snel die veel sneller testen mogelijk maken. De resultaten van sommige tests, bijvoorbeeld HbA1C, vitamine D -bloedtest, coeliakie bloedtest, reumatoïde artritis bloedtest enz., Duurt langer om te werken en kan weken duren. Dus wees geduldig en houd jezelf kalm. 

Ongeacht de tijd die voor de test is genomen, moet zelfinterpretatie worden vermeden, omdat er veel factoren moeten worden overwogen bij het interpreteren van de resultaten. Onverantwoordelijke zelfinterpretaties kunnen onnodige frustratie en zorgen veroorzaken.

Hoe belangrijk is de bloedtest om de algemene gezondheid van een persoon te verbeteren?

Het ondergaan van jaarlijkse bloedscreening is erg belangrijk om verschillende soorten degeneratieve ziekten te controleren, te behandelen en te voorkomen. Bloedtesten bieden een momentopname van die van een persoon Algemene gezondheid en helpt de arts om de ziekten goed te diagnosticeren en te controleren voordat ze te geavanceerd worden om te worden behandeld. Dus regelmatig bloedtesten worden vaak beoefend, zelfs als een persoon volledig gezond is. Er zijn veel voordelen van routinematige bloedtesten.

Ze bieden betrouwbare gegevens en betrouwbare maatregelen om de algehele welzijn en gezondheid te volgen. Het aantal bloedcellen wordt veranderd in reactie op eventuele spanningen, bijvoorbeeld infecties. Ook laat elk probleem in het lichaam ook enkele kenmerkende tekens in het bloed achter. Ze helpen bij de diagnose van ziekten. Hoewel de markers van alle ziekten niet aanwezig zijn in het bloed, kan bloedtesten nog steeds erg nuttig zijn. De recente ontwikkelingen in de geneeskunde kunnen biomarkers in bloed vinden tegen verschillende nieuwe ziekten en de zoektocht naar deze markers gaat door en zal naar verwachting meer diepgaande informatie bieden. Bloedtesten bieden een inzicht in het metabolisme en verschillende chemische reacties in het lichaam en helpt om metabole ziekten te controleren en te voorkomen, bijvoorbeeld diabetes, obesitas, hypercholesterolemie etc. 

De lever is het centrum van het metabolisme. Het is een belangrijk ontgiftingshuis en voert verschillende functies uit. Leverziekten tonen zelden tekenen totdat de situatie te ver is gevorderd. Zodra de tekenen duidelijk worden, is het grootste deel van het leverweefsel al verloren. Met de bloedtesten kunt u de gezondheid van de lever volgen. Verschillende bloedtesten, bijvoorbeeld broodjes, creatinine, minerale niveaus, enz., Zorgen toezicht op de gezondheid van de nieren. Bloedtests maken de monitoring van verschillende hormonen en enzymen mogelijk, bijvoorbeeld oestrogeen, progesteron, estradiol, DHEA enz., In het lichaam, die verschillende functies hebben. Sommige van deze hormonen beïnvloeden de reproductie en de menstruatiecyclus. Bloodtests kunnen dus nuttig zijn bij het diagnosticeren van reproductieve gezondheidsproblemen. Bloedtesten hebben artsen toegang tot de gezondheid van het immuunsysteem door de antilichamen te kwantificeren die worden geproduceerd in reactie op infecties en vaccinaties.

Kortom, bloedtesten is een toetssteen voor de algehele gezondheid. Frequent bloedonderzoek stelt mensen in staat om proactief te zijn over hun gezondheid en biedt toegang tot verschillende biomarkers die verband houden met de algehele gezondheid.

Hoe belangrijk is de bloedtest voor de seksuele gezondheid van een persoon?

“Seksuele gezondheid middelen een staat van fysiek, mentaal, emotioneel en sociaal welzijn over seksualiteit ”. Optimale seksuele gezondheid is niet alleen gerelateerd aan lichamelijke gezondheid, het wordt ook beïnvloed door psychologische factoren. Seksuele gezondheid betekent dus gewoon niet de afwezigheid van seksuele ziekten. De enige manier om een ​​optimale seksuele gezondheid te bereiken, is door verschillende problemen te identificeren die de seksuele gezondheid op tijd in gevaar kunnen brengen. De bloedtesten belangrijk voor seksuele gezondheid zijn de SHBG -test, bloedtesten voor seksueel overdraagbare aandoeningen en bloedhormoontests.

Erectiestoornissen is het onvermogen om een ​​erectie lang genoeg te bereiken of te behouden om succesvolle geslachtsgemeenschap mogelijk te maken. Bloedtests zijn nuttig om erectiestoornissen te diagnosticeren, maar niet direct. ED is geen ziekte waarvan de oorzaak van het bloed in het bloed kan worden gedetecteerd. Het is een multifactoriële kwestie en veel factoren spelen een rol. Sommige factoren zijn; Lage niveaus van hormonen, met name testosteron, psychologische depressie, diabetes (type 2), bloedvaten en hartziekten, hypertensie, chronische nierziekten, verwondingen, kankers in de reproductieve organen, atherosclerose enz.

Bloedtests helpen bij het diagnosticeren van deze oorzaken en helpen de arts om een ​​behandelplan te maken en de werkzaamheid van de behandeling te volgen. De behandeling van ED heeft echter een bredere aanpak nodig. 

Hoe belangrijk is de bloedtest voor de geestelijke gezondheid van een persoon?

Geestelijke gezondheid is gerelateerd aan de interne gemoedstoestand en heeft enige verbinding met fysiologie. Daarom zijn bloedtesten van beperkte waarde voor het screenen van geestelijke gezondheid. Geestelijke gezondheid Betekent een staat van geestelijk welzijn waarmee een persoon goed kan werken, de regelmatige stress van het leven kan omgaan, goed leer, zijn/haar capaciteiten realiseren en positief bijdragen aan het milieu. 

Gecompromitteerde geestelijke gezondheid resulteert in de afgifte van veel biomarkers in het lichaam. Het is ook een teken van vitamine- en minerale tekortkomingen. Bloodtests kunnen dus wat hulp geven. Sommige bloedtesten die helpen om depressie te diagnosticeren zijn; De C-reactieve eiwittest, vitamine D-bloedtest, schildklierpaneel, minerale tests, vitamine B12-test en oestrogeen- en progesteronbloedtests. 

Heeft bloedtesten risico's?

Ja, bloedtesten stelt u bloot aan enkele gezondheidsrisico's, net als elk ander biologisch proces. Deze risico's worden geminimaliseerd door de juiste protocollen te volgen die verband houden met het verzamelen en verwerken van bloedmonsters. De meeste bloedtesten hebben slechts een kleine hoeveelheid (3-5 ml) nodig, en van de patiënt wordt niet verwacht dat hij na het testen milde of ernstige problemen zal ondervinden. Als dit gebeurt, informeert de zwakken de arts of iemand die de test doet en krijgt hij hulp om het aan te pakken. 

Sommige risico's zijn echter mogelijk, bijvoorbeeld de;

Infectie op de wondplaats:. In zeldzame gevallen kan de monsterverzamelingslocatie besmet raken, waardoor roodheid, zwelling en pijn veroorzaakt. Vergeet niet dat ziekenhuis een site is waar gevaarlijke ziektekiemen aanwezig zijn. Dus de persoon kan deze nosocomiale infecties krijgen. Zoek in deze gevallen onmiddellijk medische hulp. 

Hematoom: Hematoom betekent de verzameling van clotted bloed op de plaats van monsterverzameling onder de huid. Het gebeurt wanneer bloedingen onder de huid optreedt en bloedstolsels een klonterige massa vormen. Het kan ook gebeuren als de tourniquet niet tijdig wordt geopend. Het zal spontaan oplossen zonder enige pijn. IJspakketten kunnen echter worden gebruikt om de zwelling te verlichten. Zoek medische hulp in het geval dat het aanhoudt. 

Overmatig bloeden: De wond is in de meeste gevallen erg klein en het bloeden stopt onmiddellijk. Als (vanwege bloedingsstoornissen) echter de bloeding niet stopt, de arts informeert, omdat overmatig bloedverlies zeer riskant kan zijn. 

Zware kneuzingen: De naald laat een kleine blauwe plek of wond achter op de bemonsteringslocatie, die geen bron van zorgen mag zijn en binnen enkele dagen vervaagt. In zeldzame gevallen kunnen ernstige kneuzingen zich ontwikkelen op de plaats van de naaldprik. Knustraten worden vooral ervaren als de druk (met een wattenschijfje) niet wordt toegepast om de bloedstroom te stelen. De lokale schade aan de ader tijdens het inbrengen van de naald kan ook een oorzaak zijn. Het zou geen bron van zorgen moeten zijn en het zou met milde zorg moeten genezen. Vraag de arts anders om hulp, omdat dit kan leiden tot de ontwikkeling van potentieel gevaarlijke flebitis (ontsteking van de lokale ader).

Duizeligheid en flauwvallen: Sommige mensen voelen duizeligheid en zwakte na de bloedcollectie. Deze symptomen vertonen een daling van de bloeddruk. Het wordt vooral ervaren door mensen die bang zijn voor bloed of naalden. In het geval van deze kwestie of als dit wordt verwacht, moeten de patiënten het laboratoriumpersoneel hierover informeren en hun aanbevelingen volgen.