5 kankers die B12 -tekort veroorzaken

Vitamine B12, ook bekend als cobalamine, is essentieel voor de juiste functie en ontwikkeling van de hersenen, zenuwen, bloedcellen en vele andere delen van het lichaam. Het wordt voornamelijk geabsorbeerd in het ileum en vereist intrinsieke factor, een eiwit dat door de maag wordt uitgescheiden, vanwege de absorptie. Een tekort aan vitamine B12 kan leiden tot ernstige en onomkeerbare schade, met name aan de hersenen en het zenuwstelsel. Ten minste 6% van de mensen in het VK van 60 jaar en ouder lijden aan vitamine B12 -deficiëntie, die zich klinisch vaak presenteert als vermoeidheid, zwakte, constipatie, verlies van eetlust en gewichtsverlies.

Vitamine B12 -tekort treedt meestal op als gevolg van onvoldoende inname van dieet of slechte absorptie. Dit laatste kan vaak worden gekoppeld aan bepaalde medische aandoeningen of chirurgische interventies die het vermogen van de darm om de vitamine te absorberen beïnvloeden. Belangrijk is dat er wordt erkend dat verschillende kankers en hun behandelingen een tekort in vitamine B12 kunnen neerslaan of verergeren. Deze correlatie wordt met name genoteerd bij kankers waarbij het maagdarmkanaal betrokken is en die met behandelingen die de maag, alvleesklier of dunne darm nodig hebben.

Kankers die B12 -tekort veroorzaken

Bepaalde kankers en hun behandelingen kunnen aanzienlijk van invloed zijn Vitamine B12 absorptie en metabolisme, wat leidt tot tekort. Dit artikel onderzoekt hoe maag-, pancreas- en darmkanker, samen met bloedkanker zoals leukemie en lymfoom, direct of indirect B12 -tekort veroorzaken. Het duikt ook in de effecten van chemotherapie en bestralingstherapie op B12 -niveaus en biedt inzicht in het beheer van dit tekort om een ​​uitgebreide kankerzorg te garanderen en de resultaten van de patiënt te verbeteren.

1. Maagkanker

Maagkanker, gewoonlijk aangeduid als maagkanker, treft wereldwijd een aanzienlijk aantal individuen. Het is de vijfde meest voorkomende kanker wereldwijd, maar heeft hogere prevalentiepercentages in Oost -Azië. In het VK worden elk jaar ongeveer 7.000 mensen vastgesteld met maagkanker. De relatie tussen maagkanker en vitamine B12-deficiëntie is goed gedocumenteerd, voornamelijk vanwege de impact van de kanker op het vermogen van de maag om intrinsieke factor te produceren en de interferentie ervan met het maagslijmvlies waar B12 wordt geabsorbeerd.

Maagkanker kan leiden tot B12 -tekort via verschillende mechanismen. De tumor zelf kan de cellen beschadigen die maagsappen produceren, waaronder intrinsieke factor, wat cruciaal is voor B12 -absorptie in de dunne darm. Bovendien omvat chirurgische behandeling voor maagkanker vaak gedeeltelijke of totale gastrectomie, die een deel of de hele maag verwijdert, waardoor de productie van intrinsieke factor en daaropvolgende B12 -absorptie drastisch wordt verminderd.

Patiënten met maagkanker kunnen vertonen Tekenen van B12 -tekort zoals bloedarmoede, neurologische klachten zoals gevoelloosheid en tintelingen in handen en voeten, en algemene vermoeidheid. Dr. Harriet Elders, een gastro -enteroloog in het Royal Free Hospital, Londen, merkt op: "Monitoring van B12 -niveaus zou een integraal onderdeel moeten zijn van het managementplan voor patiënten met maagkanker, vooral degenen die aanzienlijke chirurgische interventies ondergaan."

2. Pancreaskanker

Pancreaskanker, hoewel minder gebruikelijk dan sommige andere soorten kanker, is bijzonder dodelijk en kan het spijsverteringsproces ernstig beïnvloeden, inclusief de absorptie van essentiële voedingsstoffen zoals vitamine B12. De alvleesklier speelt een cruciale rol bij de spijsvertering en de bloedsuikerregulatie en produceren enzymen die helpen bij de vertering van voedsel en hormonen zoals insuline.

De disfunctie van de alvleesklier als gevolg van kanker kan leiden tot exocriene insufficiëntie waarbij het orgaan niet voldoende spijsverteringsenzymen produceert, waardoor de absorptie van vitamine B12 wordt aangetast. Patiënten die pancreaschirurgie ondergaan of die behandeld met chemotherapie kunnen verergerde absorptiecapaciteiten ervaren die leiden tot voedingstekorten.

Het diagnosticeren van B12 -tekort bij patiënten met alvleesklierkanker vormt unieke uitdagingen. Symptomen van het tekort elkaar overlappen vaak met die van de kanker zelf, zoals gewichtsverlies en vermoeidheid, waardoor het moeilijk is om te identificeren zonder specifieke bloedtesten. Professor Liam Patterson, een toonaangevende oncoloog stelt: "Het is cruciaal om de symptomen van B12 -tekort te onderscheiden van de algemene klinische presentatie van pancreaskanker om deze patiënten effectief te beheren."

3. Darmkanker

Kankers van de dunne darm, hoewel zeldzaam, kunnen de absorptie van voedingsstoffen aanzienlijk beïnvloeden, inclusief die van vitamine B12. Dit geldt met name voor kankers in het ileum, de primaire plaats van B12 -absorptie.

Tumoren in het ileum kunnen de absorptie van B12 fysiek blokkeren of leiden tot de resectie van significante segmenten van de darm, die beide kunnen resulteren in een duidelijke afname van B12 -niveaus. Patiënten met dunne darmkanker kunnen symptomen van B12 -tekort ervaren, waaronder geheugenverlies, desoriëntatie en stemmingswisselingen, die een snelle en nauwkeurige diagnose vereisen.

De richtlijnen voor het monitoren en beheren van B12 -niveaus bij patiënten met darmkankers benadrukt reguliere bloedtesten om B12 -niveaus en de toediening van B12 -injecties indien nodig te beoordelen. "Regelmatige monitoring van vitaminespiegels zou een prioriteit moeten zijn bij het beheer van dunne darmkanker, vooral wanneer het ileum wordt beïnvloed", adviseert Dr. Emily Thompson, een oncoloog die gespecialiseerd is in gastro -intestinale kankers.

In elk van deze kankers is het begrijpen van de impact op B12 -absorptie en metabolisme essentieel voor effectieve patiëntenzorg, wat de noodzaak benadrukt aan geïntegreerd oncologisch en voedingsbeheer om de resultaten van de patiënt te verbeteren.

4. Bloedkanker (leukemie en lymfoom)

Bloedkanker zoals leukemie en lymfoom beïnvloeden voornamelijk het beenmerg waar bloedcellen worden geproduceerd, inclusief die betrokken zijn bij het transport en het metabolisme van vitamine B12. Deze kankers verstoren de normale mergfunctie door het overbevolking te maken met kwaadaardige cellen, wat kan leiden tot talloze systemische problemen, waaronder bloedarmoede en andere B12-gerelateerde tekortkomingen.

De indirecte effecten van bloedkanker op gebruik en opslag van vitamine B12 zijn aanzienlijk. Leukemie en lymfoom kunnen verhoogde metabole eisen aan het lichaam veroorzaken, wat kan leiden tot de uitputting van B12 -winkels. Bovendien kunnen de behandelingsprotocollen voor deze kankers, inclusief beenmergtransplantaties, het vermogen van het lichaam om vitamine B12 effectief te beheren verder in gevaar brengen.

Gezien deze complexiteit is de regelmatige monitoring van vitamine B12 -niveaus essentieel bij het beheer van bloedkanker. Dr. Susan O'Reilly, een hematoloog bij een toonaangevend onderzoekscentrum voor kanker in het VK, benadrukt: "Vitamine B12 -niveaus moeten routinematig worden gecontroleerd bij patiënten met bloedkanker, omdat een tekort aan vermoeidheid kan verergeren en de algehele kwaliteit van leven aanzienlijk kan beïnvloeden."

5. Slokdarmkanker

Slokdarmkanker kan significante effecten hebben op het tekort aan vitamine B12, met name vanwege de locatie en de aard van de behandeling. Dit type kanker omvat de slokdarm, de buis die voedsel van de mond naar de maag draagt, en kan leiden tot moeilijkheden met slikken (dysfagie). Alleen al dit symptoom kan de voedingsstatus beïnvloeden, omdat het het vermogen van de patiënt om een ​​normaal dieet te consumeren, kan beperken, inclusief voedingsmiddelen die rijk zijn aan vitamine B12 zoals vlees, zuivelproducten en versterkte granen.

De behandelingen voor slokdarmkanker, zoals chirurgie, chemotherapie en bestralingstherapie, kunnen deze uitdagingen verder verergeren. Chirurgische interventie, vooral wanneer delen van de slokdarm of maag worden verwijderd of gewijzigd, kunnen leiden tot complicaties zoals stricturen (vernauwing van de slokdarm) of veranderingen in de capaciteit van de maag en de secretie van essentiële spijsverteringsenzymen en zuren. Deze veranderingen kunnen het vermogen van de maag aantasten om intrinsieke factor te produceren, een eiwit essentieel voor de absorptie van vitamine B12 in de dunne darm.

Stralingstherapie op het borstgebied kan ook leiden tot ontsteking en littekens in de slokdarm, die niet alleen de slikproblemen verergert, maar ook het vermogen van de slokdarm kan beïnvloeden om voedsel effectief naar de maag te transporteren. Dit resulteert in verminderde maagsecretie en motiliteit, waardoor de absorptie van vitamine B12 verder wordt belemmerd.

Gezien deze complexe interacties, lopen patiënten die worden behandeld voor slokdarmkanker een hoog risico op het ontwikkelen van B12 -tekort als gevolg van zowel verminderde inname van dieet als verminderde absorptie. Regelmatige monitoring van vitamine B12 -niveaus is cruciaal bij deze patiënten, en suppletie kan nodig zijn om te voorkomen dat het tekort verslechtert, waardoor de bijbehorende neurologische en hematologische complicaties worden vermeden.

Wat zijn de effecten van chemotherapie en bestralingstherapie?

Chemotherapie en bestralingstherapie zijn hoeksteenbehandelingen voor verschillende soorten kanker. Deze behandelingen zijn echter niet zonder bijwerkingen, met name met betrekking tot het gastro -intestinale systeem, wat cruciaal is voor de absorptie van voedingsstoffen inclusief vitamine B12.

Chemotherapie kan de voering van de darm beschadigen, wat leidt tot een aandoening die bekend staat als mucositis, die de absorptie van veel voedingsstoffen ernstig kan beïnvloeden. Stralingstherapie, met name wanneer gericht in de buurt van de buik, kan ontstekingen en littekens van de darmen veroorzaken, waardoor de absorptiemogelijkheden van voedingsstoffen op dezelfde manier worden verminderd.

Om deze effecten tegen te gaan, zijn strategieën om adequate vitamine B12 -niveaus tijdens de behandeling van kanker te handhaven van vitaal belang. Deze omvatten regelmatige monitoring van B12-niveaus en, indien nodig, de toediening van B12-injecties of high-dosis orale supplementen. Voedingsondersteuning is cruciaal, zoals opgemerkt door Dr. Anthony Frewen, een specialist in oncologische voeding: "Proactief voedingsbeheer, inclusief suppletie van B12, is essentieel om patiënten te ondersteunen via hun reisreis voor kanker."

Management en behandeling van B12 -tekort

Het beheren van vitamine B12 -tekort bij kankerpatiënten vereist een uitgebreide aanpak waarbij verschillende behandelingen en interventies betrokken zijn. B12 -injecties worden vaak voorgeschreven omdat ze de behoefte aan darmabsorptie omzeilen. Voor minder ernstige gevallen kunnen hoge dosis orale B12-supplementen voldoende zijn.

Dieetaanpassingen kunnen ook een cruciale rol spelen bij het beheren van B12 -niveaus. Het opnemen van B12-rijke voedingsmiddelen zoals vlees, eieren en zuivelproducten, of versterkte granen en niet-zuivelalternatieven, kan helpen voldoende niveaus te behouden. Het is cruciaal voor oncologen en voedingsdeskundigen om nauw samen te werken bij het ontwikkelen van een op maat gemaakt zorgplan dat zowel de oncologische als de voedingsbehoeften van de patiënt aanpakt.

Mensen vragen ook

Welk B12 -niveau duidt op kanker?

Er is geen specifiek vitamine B12 -niveau dat direct duidt op kanker. B12 -niveaus worden voornamelijk gebruikt om de voedingsstatus en het functioneren van het spijsverteringssysteem met betrekking tot B12 -absorptie te beoordelen. Abnormaal lage niveaus kunnen een onderliggende kwestie met absorptie suggereren, wat te wijten kan zijn aan een verscheidenheid aan aandoeningen, waaronder kanker, met name die van de maag, alvleesklier of dunne darm. Een definitieve diagnose van kanker kan echter niet alleen worden gebaseerd op B12 -niveaus; Het vereist uitgebreide klinische evaluatie en diagnostische tests die specifiek zijn voor vermoedelijke soorten kanker.

Welk orgaan wordt beïnvloed door B12 -tekort?

Vitamine B12 -deficiëntie heeft voornamelijk invloed op het zenuwstelsel en het hematologische (bloed) systeem. In het zenuwstelsel kan langdurig B12 -tekort leiden tot neurologische kwesties zoals neuropathie, die zich manifesteren als tintelingen en gevoelloosheid in de ledematen, spierzwakte en moeilijkheden met coördinatie. In het hematologische systeem kan B12 -deficiëntie megaloblastische anemie veroorzaken, gekenmerkt door de productie van abnormaal grote en disfunctionele rode bloedcellen, wat leidt tot symptomen zoals vermoeidheid en zwakte.

Welke onderliggende aandoening veroorzaakt B12 -tekort?

Verschillende onderliggende aandoeningen kunnen leiden tot vitamine B12 -deficiëntie, het meest voorkomende is pernicieuze anemie, een auto -immuunaandoening die het vermogen van de maag beïnvloedt om intrinsieke factor te produceren, essentieel voor B12 -absorptie. Andere gastro -intestinale aandoeningen, zoals de ziekte van Crohn, coeliakie of operaties waarbij delen van de maag of dunne darm worden verwijderd, kunnen ook B12 -tekort veroorzaken. Bovendien kan langdurig gebruik van bepaalde medicijnen, zoals metformine- en protonpompremmers, B12-absorptie verminderen. Chronisch alcoholisme en strikte vegetarische of veganistische diëten zonder B12 -bronnen zijn andere mogelijke oorzaken van B12 -tekort.

Conclusie

Het verband tussen bepaalde kankers en het risico van vitamine B12 -tekort benadrukt de noodzaak voor een holistische benadering van kankerzorg die het beheer van potentiële tekortkomingen in de voedingsstoffen integreert. Voor patiënten die een kankerbehandeling ondergaan, met name die met gastro -intestinale betrokkenheid of die welke therapieën krijgen zoals chemotherapie en bestraling, regelmatige monitoring en beheer van Vitamine B12 Niveaus zijn noodzakelijk. 

Deze geïntegreerde aanpak helpt niet alleen bij het verminderen van de extra last van het B12 -tekort aan de algehele gezondheid en herstel van patiënten, maar verbetert ook hun kwaliteit van leven tijdens en na de behandeling. Naarmate de behandelingen van kanker verder gaan, moeten ook onze strategieën voor het beheren van de bijbehorende voedingsuitdagingen, ervoor zorgen dat elke patiënt uitgebreide en gepersonaliseerde zorg ontvangt.