Spirometrie: doel, procedure, risico's en resultaten

Spirometrie is een niet -invasieve pulmonale functietest die wordt gebruikt om de hoeveelheid lucht en snelheid van lucht te meten die door de longen kan worden ingeademd en uitgeademd. Deze test biedt essentiële informatie over de longfunctie, waardoor zorgverleners verschillende luchtwegen kunnen diagnosticeren, bewaken en beheren.
Spirometrie is een cruciaal diagnostisch hulpmiddel bij het beoordelen van de longfunctie, omdat artsen de prestaties van de longen kwantitatief kunnen evalueren. De testresultaten kunnen helpen bij het identificeren van longziekten, de ernst van bestaande aandoeningen evalueren en de effectiviteit van behandelingen bewaken. Volgens Dr. James T. Good, een longarts bij de nationale Joodse gezondheid, "is spirometrie een essentieel onderdeel van een uitgebreide evaluatie van patiënten met ademhalingssymptomen" (Good, 2016).
Spirometrie speelt een belangrijke rol bij het diagnosticeren van verschillende ademhalingsaandoeningen, waaronder astma, chronische obstructieve longziekte (COPD) en andere longziekten. Dr. John E. Heffner, een longarts en voormalig president van de American Thoracic Society, stelt dat "spirometrie luchtstroomobstructie kan detecteren voordat patiënten zich bewust worden van hun symptomen, waardoor vroege interventies mogelijk zijn om ziekteprogressie te voorkomen" (Heffner, 2014). Voor meer informatie over Diagnose van astma Klik hier.
Astma is een chronische inflammatoire longziekte die wordt gekenmerkt door afleveringen van omkeerbare luchtwegobstructie, die piepende piepende, borstbekwaamheid, kortademigheid en hoesten kunnen veroorzaken. Spirometrie helpt artsen een vermoedelijke astma -diagnose te bevestigen door de luchtstroombeperkingen en omkeerbaarheid te meten na het toedienen van een bronchusverwijder (een medicijn dat de spieren rond de luchtwegen ontspant).
COPD is een groep progressieve longziekten, waaronder emfyseem en chronische bronchitis, die luchtstroomobstructie en ademhalingsmoeilijkheden veroorzaken. Spirometrie speelt een cruciale rol bij het diagnosticeren van COPD door de mate van luchtstroombeperking te meten en artsen te helpen COPD te differentiëren van andere ademhalingsvoorwaarden, zoals astma.
Naast astma en COPD wordt spirometrie gebruikt om andere longziekten te diagnosticeren, zoals interstitiële longziekten, bronchiectasis en sarcoïdose. De testresultaten kunnen waardevolle informatie bieden over het type en de ernst van de longziekte en helpen bij het begeleiden van beslissingen van de behandeling.
Spirometrie wordt vaak uitgevoerd vóór longchirurgie of andere risicovolle procedures om de longfunctie van een patiënt te beoordelen en de potentiële risico's en voordelen van chirurgie te bepalen. Dr. Charles Irvin, een longarts aan het University of Vermont Medical Center, benadrukt dat "het beoordelen van longfunctie preoperatief helpt chirurgen en anesthesiologen een gepersonaliseerd plan te ontwikkelen om complicaties tijdens en na de operatie te minimaliseren" (Irvin, 2018).
Regelmatige spirometrietests kunnen artsen helpen de effectiviteit van behandelingen voor ademhalingsaandoeningen te volgen en noodzakelijke aanpassingen aan te brengen om de resultaten van de patiënt te optimaliseren. Volgens Dr. Michael Alberts, een longarts en voormalig president van het American College of Chest Physicians, "stelt doorlopende spirometrie -monitoring zorgverleners in staat om de longfunctie van een patiënt in de loop van de tijd te volgen en ervoor te zorgen dat behandelingen werken zoals bedoeld" (Alberts, 2015).
Spirometrie is een waardevol hulpmiddel voor het identificeren van werknemers die het risico lopen beroepsaandoeningen te ontwikkelen als gevolg van blootstelling aan schadelijke stoffen op de werkplek, zoals stof, chemicaliën of dampen. Dr. Paul Blanc, een specialist in beroeps- en milieugeneeskunde aan de Universiteit van Californië, San Francisco, legt uit dat "spirometrie vroege tekenen van longschade kan detecteren door blootstellingen op de werkplek, waardoor tijdige interventies mogelijk zijn om verdere schade te voorkomen" (Blanc, 2017) .
Voordat ze een spirometrietest ondergaan, moeten patiënten specifieke instructies volgen om nauwkeurige resultaten te garanderen. Deze instructies kunnen zijn:
Patiënten moeten hun zorgverlener ook informeren over reeds bestaande medische aandoeningen, recente operaties of huidige medicijnen, omdat sommige factoren de testresultaten kunnen beïnvloeden of aanvullende voorzorgsmaatregelen vereisen.
Sommige medicijnen kunnen de resultaten van de spirometrie beïnvloeden, dus artsen kunnen patiënten vragen om de dosering van bepaalde medicijnen tijdelijk te stoppen of aan te passen vóór de test. Dit kunnen bronchusverwijders, geïnhaleerde corticosteroïden of langwerkende bèta-agonisten omvatten. Patiënten moeten hun zorgverlener raadplegen voor specifieke instructies met betrekking tot medicatiebeperkingen.
De primaire apparatuur die in een spirometrietest wordt gebruikt, is een spirometer, een apparaat dat is ontworpen om de longfunctieparameters te meten. Spirometers bestaan meestal uit een mondstuk verbonden met een buis die is bevestigd aan een opnameapparaat. Het opnameapparaat kan een computer of een handheld -eenheid zijn die de longfunctiemetingen van de patiënt weergeeft en registreert.
Tijdens de spirometrietest zullen patiënten in een comfortabele, rechtopstaande positie zitten. Ze zullen worden geïnstrueerd om het mondstuk van de spirometer tussen hun lippen te plaatsen, waardoor een strakke afdichting ontstaat om luchtlekkage te voorkomen. Een neusclip kan worden gebruikt om ervoor te zorgen dat alle uitgeademde lucht door het mondstuk passeert.
Patiënten krijgen specifieke instructies over hoe te ademen tijdens de test. Aanvankelijk zullen ze worden gevraagd om diep adem te halen, waardoor hun longen volledig vullen. Hierna zullen ze worden geïnstrueerd om zo krachtig en snel mogelijk uit te ademen in het mondstuk.
De spirometrietest omvat meestal verschillende pogingen om nauwkeurige en consistente resultaten te garanderen. Patiënten moeten het proces mogelijk minstens drie keer of meer herhalen, afhankelijk van de aanbevelingen van de zorgverlener. Na elke poging zal de zorgverlener de resultaten beoordelen en feedback geven om de patiënt te helpen zijn techniek te verbeteren indien nodig.
De hele spirometrietest, inclusief voorbereiding en meerdere pogingen, duurt meestal ongeveer 15 tot 30 minuten om te voltooien. De duur kan echter variëren, afhankelijk van individuele omstandigheden en de aanbevelingen van de zorgverlener. Patiënten moeten wat extra tijd plannen voor en na de test voor inchecken, consult en follow-up.
A. Potentiële risico's
Hoewel spirometrie over het algemeen als een veilige procedure wordt beschouwd, is het essentieel om op de hoogte te zijn van mogelijke risico's die bij de test zijn gekoppeld. Sommige van deze risico's omvatten:
Het is niet ongewoon voor patiënten om een tijdelijke kortademigheid te ervaren tijdens of onmiddellijk na de test vanwege de krachtige uitademing. Dr. Michael G. Levitzky, hoogleraar fysiologie en anesthesiologie aan de Louisiana State University, legt uit dat het gevoel van kortademigheid meestal mild is en snel oplost, maar patiënten moeten hun zorgverlener informeren als de sensatie blijft bestaan of ernstig wordt (Levitzky, 2013 ).
De krachtige ademhalingstechniek die tijdens de spirometrietest wordt gebruikt, kan ervoor zorgen dat sommige patiënten zich licht in het hoofd of duizelig voelen. Dr. Susan Murin, een longarts bij het UC Davis Medical Center, adviseert patiënten om te rusten tussen testpogingen om dit risico te minimaliseren en hun zorgverlener te informeren als duizeligheid een probleem wordt (Murin, 2016).
In zeldzame gevallen kunnen patiënten pijn op de borst of ongemak ervaren tijdens de spirometrietest. Dr. Richard Irwin, voormalig voorzitter van het Richtlijnen van de Richtlijnen van het American College of Chest Physicians, benadrukt dat patiënten hun zorgverlener onmiddellijk moeten informeren als ze pijn op de borst ervaren, omdat dit een onderliggende kwestie kan aangeven die verdere evaluatie vereist (Irwin, 2007) .
B. contra -indicaties
Spirometrie is mogelijk niet geschikt voor alle individuen. Enkele contra -indicaties zijn:
Patiënten die onlangs borst-, buik- of oogchirurgie hebben ondergaan, kunnen worden geadviseerd om spirometrietests uit te stellen, omdat krachtige uitademing mogelijk complicaties kan veroorzaken. Dr. Peter J. Barnes, een gerenommeerde expert op het gebied van ademhalingsgeneeskunde bij het National Heart and Lung Institute, beveelt aan dat zorgverleners zorgvuldig de chirurgische geschiedenis van elke patiënt beoordelen voordat ze spirometrie toedienen (Barnes, 2014).
Mensen met specifieke medische aandoeningen, zoals ongecontroleerde hoge bloeddruk, hartaandoeningen of aneurysma's, kunnen worden geadviseerd tegen het testen van spirometrie. Dr. Robert A. Wise, een longarts aan de Johns Hopkins University, benadrukt het belang van het zorgvuldig evalueren van de medische geschiedenis van elke patiënt om te bepalen of de test geschikt is voor hen (Wise, 2017).
C. Veiligheidsmaatregelen en voorzorgsmaatregelen
Om risico's te minimaliseren en de patiëntveiligheid tijdens spirometrietests te waarborgen, zullen zorgverleners:
Spirometrie biedt verschillende belangrijke metingen om de longfunctie te beoordelen, waaronder:
FVC vertegenwoordigt het totale volume lucht dat met geweld kan worden uitgewezen na diep adem te hebben ingeademd. Het is een belangrijke meting voor het evalueren van de longcapaciteit en het detecteren van beperkende longziekten. Dr. Sanjay Sethi, hoofd van long, kritieke zorg en slaapgeneeskunde aan de universiteit van Buffalo, benadrukt de betekenis van FVC bij het diagnosticeren van aandoeningen zoals longfibrose en andere interstitiële longziekten (Sethi, 2018).
FEV1 meet het volume lucht dat is uitgeademd tijdens de eerste seconde van de FVC -manoeuvre. Deze parameter is cruciaal voor het identificeren van obstructieve longziekten, zoals astma en COPD. Dr. Kevin K. Brown, een longarts bij de nationale Joodse gezondheid, legt uit dat een verminderde FEV1 kan aangeven
De aanwezigheid van luchtwegobstructie, wat een gemeenschappelijk kenmerk van deze aandoeningen is (Brown, 2019).
De FEV1/FVC -verhouding wordt berekend door de FEV1 door de FVC te delen. Deze verhouding wordt gebruikt om het type longziekte te bepalen, of het nu obstructief of beperkend is. Dr. Fernando J. Martinez, hoofd van de divisie van long- en kritische zorggeneeskunde bij Weill Cornell Medicine, stelt dat een verminderde FEV1/FVC -verhouding een indicatie is voor een obstructieve longziekte, terwijl een normale of verhoogde verhouding met een verminderde FVC suggereert een beperkend patroon (Martinez, 2015).
B. Normale waarden en variaties
Spirometrieresultaten worden vaak vergeleken met "normale" of "voorspelde" waarden op basis van de leeftijd, lengte, geslacht en etniciteit van de patiënt. Deze voorspelde waarden zijn afgeleid van populatiestudies en dienen als een referentie voor het beoordelen van de longfunctie van een individu. Dr. Elizabeth A. Regan, een longarts bij de nationale Joodse gezondheid, waarschuwt echter dat normale waarden kunnen variëren tussen individuen en zorgverleners moeten rekening houden met de unieke omstandigheden van elke patiënt bij het interpreteren van spirometrieresultaten (Regan, 2020).
C. Indicaties van luchtwegaandoeningen
Spirometrieresultaten kunnen waardevolle informatie bieden over de aanwezigheid en ernst van verschillende luchtwegaandoeningen. Een verminderde FEV1/FVC -verhouding met een verminderde FEV1 kan bijvoorbeeld de aanwezigheid van een obstructieve longziekte, zoals astma of COPD, suggereren. Omgekeerd kan een normale of verhoogde FEV1/FVC -verhouding met een verminderde FVC wijzen op een beperkende longziekte, zoals longfibrose. Dr. Meilan K. Han, een longarts aan de Universiteit van Michigan, benadrukt het belang van het gebruik van spirometrieresultaten in combinatie met een grondige medische geschiedenis en lichamelijk onderzoek om een nauwkeurige diagnose te stellen (Han, 2011).
D. factoren die de resultaten beïnvloeden
Verschillende factoren kunnen de nauwkeurigheid van spirometrieresultaten beïnvloeden, waaronder de inspanningen van de patiënt, de techniek en de aanwezigheid van acute luchtweginfecties. Dr. Don D. Sin, expert op het gebied van ademhalingsgeneeskunde aan de Universiteit van British Columbia, adviseert zorgaanbieders om waakzaam te zijn bij het identificeren en aanpakken van deze factoren om nauwkeurige en betrouwbare spirometrieresultaten te garanderen (Sin, 2016).
Om zich voor te bereiden op een spirometrietest, moeten patiënten zware maaltijden vermijden en minstens 4 uur vóór de test roken. Ze moeten ook losse, comfortabele kleding dragen die de ademhaling niet beperken en zich niet minstens 30 minuten vóór de test afzien van krachtige lichaamsbeweging of activiteiten. Bovendien moeten patiënten hun zorgverlener informeren over alle reeds bestaande medische aandoeningen, recente operaties of huidige medicijnen, omdat sommige factoren de testresultaten kunnen beïnvloeden of aanvullende voorzorgsmaatregelen vereisen.
Tijdens de spirometrietest zullen patiënten in een comfortabele, rechtopstaande positie zitten. Ze zullen worden gevraagd om het mondstuk van de spirometer tussen hun lippen te plaatsen, waardoor een strakke afdichting ontstaat om luchtlekkage te voorkomen. Een neusclip kan worden gebruikt om ervoor te zorgen dat alle uitgeademde lucht door het mondstuk passeert. Patiënten krijgen specifieke instructies over hoe ze kunnen ademen tijdens de test en moeten meestal de test meerdere keren uitvoeren om nauwkeurige resultaten te garanderen.
De hele spirometrietest, inclusief voorbereiding en meerdere pogingen, duurt meestal ongeveer 15 tot 30 minuten om te voltooien. De duur kan echter variëren, afhankelijk van individuele omstandigheden en de aanbevelingen van de zorgverlener. Patiënten moeten wat extra tijd plannen voor en na de test voor inchecken, consult en follow-up.
De frequentie van spirometrietests hangt af van de medische toestand van het individu en de aanbevelingen van de zorgverlener. Voor patiënten met chronische longziekten, zoals astma of COPD, kan spirometrie regelmatig worden uitgevoerd om ziekteprogressie en behandelingseffectiviteit te volgen. Voor anderen kan spirometrie worden uitgevoerd op een as-neded basis om de longfunctie te evalueren in reactie op specifieke zorgen of symptomen.
Spirometrie speelt een cruciale rol bij het diagnosticeren, monitoren en beheren van verschillende ademhalingsvoorwaarden. Door een objectieve beoordeling van de longfunctie te geven, stelt spirometrie zorgaanbieders in staat om geïnformeerde beslissingen te nemen over geschikte behandelplannen en hun effectiviteit in de loop van de tijd te controleren.
Zorgverleners spelen een cruciale rol bij het waarborgen van de veilige en nauwkeurige toediening van spirometrietests. Ze zijn verantwoordelijk voor het zorgvuldig beoordelen van de medische geschiedenis van elke patiënt, het geven van duidelijke instructies en begeleiding tijdens de test en het interpreteren van de resultaten om de juiste klinische beslissingen te informeren.
Door het belang van spirometrie te begrijpen en hoe het kan helpen bij het detecteren en beheren van ademhalingsaandoeningen, kunnen patiënten een actievere rol spelen bij het beheren van hun longgezondheid. Regelmatige spirometrietests, zoals aanbevolen door zorgaanbieders, kunnen patiënten helpen op de hoogte te blijven van hun longfunctie en tijdige interventies te vergemakkelijken om hun ademhalingsgezondheid te optimaliseren.
Plus get the inside scoop on our latest content and updates in our monthly newsletter.